Pod twardą oprawą komiksu Batman: Nawiedzony Rycerz na czytelników czekają tu trzy opowieści autorstwa duetu Jeph Loeb i Tim Sale, stanowiące wstęp do takich hitów jak: Batman: Długiego Halloween i Batman: Mroczne Zwycięstwo. Akcja komiksu rozgrywa się głównie w noc Halloween. Każda z trzech historii to swoisty koszmar, w którym Batman musi zmierzyć się nie tylko ze swoimi największymi wrogami, ale przede wszystkim z własnymi demonami. Loeb umiejętnie buduje napięcie, stopniowo odsłaniając kolejne warstwy psychologicznej rozgrywki. Do tego Sale, ze swoim charakterystycznym wyrazistym stylem, doskonale oddaje klimat opowieści. Mamy więc tutaj do czynienia z tytułem, w którym efektowna akcja wymieszana jest z treściami starającymi się ukazać głębszą analizę bohatera. Loeb pokazuje Mrocznego Rycerza jako człowieka targanego wątpliwościami, samotnego i obciążonego trudną przeszłością. Kolejne historie są tu więc intrygujące i zapewniają odbiorcy należytą dawkę superbohaterskiej rozrywki. Nie można jednak tego tytułu określić mianem przełomowego czy wybitnego. Autor sięga tu bowiem po sprawdzone i momentami dość banalne scenariuszowe rozwiązania, które pojawiły się w dziesiątkach innych tytułów. Pewne drobne zastrzeżenia można mieć tu także do zaprezentowanych niektórych emocji, które w pewnych momentach są moim zdaniem (ocena mocno subiektywna) trochę zbyt przesadzone....

O co ci chodzi, Krzysztof? Niby superbohaterszczyzna zazwyczaj be, a w kółko czytasz. Przyznaję, duet Loeb & Sale wciąż mnie kusi i zachęca do eksperymentów. Ich podejście do Batmana w postaci „Długiego Halloween” całkiem mi podeszło, także i tu się skusiłem - toć to niejako prequel artystyczny, czyli poprzednia ich konfrontacja z pisaniem tej postaci. Tym razem jest zgoła inaczej niż w “Halloween”. Żaden to kryminał noir. To trzy mocno poetyckie, introspektywne, sugestywne opowiadania z bardzo wyrazistymi motywami przewodnimi. Imponuje tu narracyjna równowaga. To bardzo zgrabne, zwięzłe, krótkie historie, jednak pełne treści, zaskakująco spokojne narracyjnie, pozbawione pośpiechu i budzące szczere emocje. Poruszane motywy należycie wybrzmiewają, a i postaci drugoplanowe są napisane w przekonujący sposób. Czy to Alfred w pierwszym opowiadaniu, Gordon w drugim, czy świetne dialogi z szeregiem znajomych antagonistów w trzecim. Niby, jak to historię poboczne, nie pozwalają sobie na zbyt dużą ingerencję w życiorys postaci, ale te drobne ukazane tu motywy i przemyślenia wcale nie miały poczucia wciśniętych na siłę i pozbawionych wagi. Rysunkowo jest naprawdę pierwszoklaśnie. Elegancka, różnorodna forma, mnóstwo środków wyrazu i sprawnych zagrań wizualnych. Komiks zmienia rytm, bawi się kolorystyką, kadrowaniem. Kawał porządnej lektury. Nie zostanie ten komiks na dłużej w mojej głowie, ale pozytywnie mnie zaskoczył, szczerze zaangażował i pokazał że można krótko, a treściwie i wartościowo.