Kolejna 12 zeszytowa mini seria, w której King wziął się za bary z mało znaną postacią z uniwersum DC i kolejny raz udaje mu sie stworzyć wyjątkowy komiks. Punktem wyjścia jest patent z klasycznego filmu Noir D.O.A. - główny bohater zostaje otruty, i zostaje mu ileś czasu życia, który postanawia wykorzystać na znalezienie sprawcy. Wykorzystanie tego pomysłu w realiach JLA, z kimś takim jak Człowiek Cel w roli protagonisty, okazało się strzałem w dziesiątkę. W dodatku to co odwala tu na planszach Greg Smalwood, wywołuje u mnie wielki efekt wow - grafika i kolorystyka mocno nasuwa mi skojarzenia z latami 60-tymi, serialem Mad Men, czy Parkerem Cooke'a. To jeden z tych komiksów superhero, który wciskałbym przeciwnikom tego gatunku.

Tom King jest dla komiksu superbohaterskiego trochę tym, czym… Jeff Lemire miał być dla komiksu superbohaterskiego. Twórcą obyczaju w nieobyczaju. Autorem wtłaczającym w kicz ogrom człowieczeństwa. Lemire temu zadaniu nie zawsze umie sprostać, gdzieś gubi swoje mocne strony. King po raz kolejny zadaniu sprostał, pisząc komiks, który mimo całego przerysowania wynikającego z superbohaterskiej i noirowej stylistyki, jest jednocześnie bardzo ludzki i szczerze emocjonalny. Komiks zaczyna się tak, jak zaczyna się Każda Dobra Historia. Od bohatera kończącego szklankę whisky, poprawiającego krawat, myślącego o kobiecie. I umierającego. “Człowiek cel” to dwanaście rozdziałów o dwunastu ostatnich dniach życia Christophera Chance’a . Protagonista ma zawód dość nietypowy: podszywa się pod ludzi, na których ktoś ma przeprowadzić zamach, aby zamach udaremnić i zdemaskować wroga. Tym razem zdanie udaje mu się połowicznie. Ratuje życie Lexa Luthora, jednak sam zostaje otruty. I ma dwanaście dni żeby znaleźć sprawcę. Intryga od wejścia intryguje. Tajemnica pulsuje z chęci bycia rozwiązaną. Czyta się to fantastycznie, historia kilkukrotnie szczerze mnie zaskoczyła, akcji tu tyle co nic, wszystko siedzi w dialogach, w ludziach, w tej noirowej narracji. W doskonale zgrabnej strukturze. Kreska doskonale kreśli. King ponownie ma szczęście do artysty. Greg Smallwood (notabene wspomniany również we wczorajszym poście) zachwyca pastelami, mnóstwem detalu i rozsądku w kadrowaniu, filmowością i świetnym tempem. Nie mam zarzutów. Komiks o śmierci i miłości. Tak jak należy.