Akcja Potwór z Bagien: Zielone piekło przenosi nas do świata przyszłości, gdzie cywilizacja ludzka praktycznie wyginęła. Nieliczni ocaleńcy walczą o przetrwanie na skrawkach suchego lądu pośrodku bezkresnego oceanu. To ponure i bezlitosne środowisko staje się areną konfrontacji między naturą a pozostałościami ludzi, którzy są gatunkiem mocno zagrożonym. Przysłowiowym gwoździem do trumny człowieka ma być stworzony najstraszniejszy i najbardziej krwawy potwór, jaki kiedykolwiek pojawił się w naturze. Przeciwstawić się tej istocie może tylko ktoś równie potężny i niebezpieczny o ile będzie tego chciał. Tytułowy Potwór z Bagien na przestrzeni lat miał różne formy i różnych autorów. To jednak Jeff Lemire sięga po pomysł Alana Moore’a (zachowując pewną ciągłość narracyjną), aby pokazać jego ostatnią walkę o ocalenie ludzkości przed całkowitym zniszczeniem. Lemire niezwykle umiejętnie łączy elementy klasycznej historii Swamp Thinga z nowym, postapokaliptycznym kontekstem, tworząc postać, która jest jednocześnie potężna i jeszcze bardziej tragiczna. Ponadto prezentuje on nam tu ciekawy i złożony świat, w którym granica między życiem a śmiercią jest płynna. Stawia on tu pytania o naturę ludzkości, jej relację z przyrodą oraz o to, czy człowiek zasługuje na przetrwanie. Kładzie on duży nacisk na etyczne i moralne dylematy, z którymi mierzy się zarówno Potwór z Bagien, jak i ocaleńcy, co nadaje albumowi większej głębi i złożoności. Ton komiksu jest niepokojący, często wręcz apokaliptyczny, ale także melancholijny. Lemire z łatwością oddaje uczucie beznadziei i rozpaczy w obliczu nieuchronnego końca, a także wewnętrzne rozterki bohaterów, którzy muszą decydować, czy walka o przetrwanie ma sens. Wszystko to perfekcyjnie wręcz łączy się z mocną krwawą treścią, której tu nie brakuje...

Ten komiks miał mi się nie spodobać. Wiem już, że Jeff Lemire scenariuszowo nie zawsze dostarcza, szczególnie pisząc krótkie formy, tym bardziej superhero. W dodatku wszystko wskazywało na to, że w przypadku “Zielonego piekła” scenarzysta ignoruje swoje mocne strony, odpuszcza z obyczajem, melancholią, tragizmem (które wszak były bardzo obecne w klasycznym Potworze z Bagien!), a zamiast tego robi spektakularny horror. Jak widzicie, zabierając się za lekturę miałem naprawdę kiepskie przeczucia. O co tu w ogóle chodzi? W postapokaliptycznym, ciut Waterworldowym świecie przyszłości Potwór wraca po raz ostatni by pomóc resztkom ludzkości w walce ze zjednoczonymi Parlamentami - takimi, powiedzmy, demonami sił natury, które na homo sapiens postawiły krzyżyk i postanowiły wybić pozostałości gatunku ludzkiego. I żeby nie było, wizualnie jest spektakularnie. Mamy tu powiększone wydanie, miejscowy lakier na okładce i cholernie klimatyczną, miejscami zachwycającą kreskę. Ale to nie wszystko. Komiks naprawdę mi się, cholera, podobał. Od wejścia na plus zaskoczyła mnie obecność Johna Constantine, który był dokładnie tak charyzmatycznym dupkiem, jak było trzeba. Czarodziej sprowadza Potwora na ziemię, wyciągając go z jego prywatnego nieba - oto Lemire’owi udało się tu wprowadzić żywy dramatyzm i pewien tragizm postaci, a całe zawiązanie akcji jest zaskakująco wiarygodne i zwyczajnie interesujące. Czasem jest to prowadzone ciut na siłę, dramatyczne śmierci postaci nie ruszają czytelnika ani trochę, bo kogo obchodzą postaci drugoplanowe w historii na trzy rozdziały? Ale poza tym jest naprawdę, cholera, przyzwoicie. Klimat jest potężny i działa, historia jest zgrabna, a i serduszko mocniej czasem zabije. Zaskakująco solidne.