Ten komiks jest momentami bardzo krwawy, poważny, smutny, tragiczny, ironiczny i po prostu głupi. Cała ta mieszanka, włącznie z tym, że poszczególne zeszyty przedstawiają historię pojedynczych bohaterów lub ich wspólną, a nawet wymyśloną sprawia, że jest to mieszanka wybuchowa i czekam na kolejny tom :D Kolor czarno biały tylko pogłębia emocje w trakcie czytania. Jest to coś nowego na naszym rynku. Wydawnictwo Mucha jak zawsze spieprzyło grzbiet, który w każdym z ich cegieł po przeczytaniu lata, jakby komiks był źle sklejony.

Zbłąkane kule tom 1: Naiwność nihilizmu na pewno nie jest to lektura łatwa i przyjemna w odbiorze i zdecydowanie skierowana jest ona do dorosłego czytelnika. Jest to brutalna, momentami wręcz odpychająca, wiwisekcja ludzkiej natury, ukazana bez cenzury i upiększeń, gdzie emocje wylewają się z każdego kadru. Komiks ten, choć formalnie czerpiący z gatunku noir, wykracza poza jego ramy, stając się czymś znacznie głębszym i bardziej uniwersalnym. David Lapham stworzył więc dzieło wyjątkowe pod wieloma względami, któremu nie umniejsza nawet 30 lat na karku. Komiks w pewnym uproszczeniu można określić mianem historii ludzi, którzy w pewnym momencie swojego życia podjęli bardzo złe decyzje lub stali się świadkami czegoś przerażającego, co odmieniło ich los. Począwszy od niewinnej dziewczynki będącej świadkiem morderstwa, przez ludzi uciekających od pewnych konsekwencji, kończąc na brutalnych gangsterach dostrzegających potrzebę zmian. Wszyscy oni pojawiają się na kartach albumu, pokazując czytelnikowi, że życie ludzkie potrafi być bardzo kruche. Pod twardą oprawą dzieła czeka na nas dość nielinearna fabuła. Lapham operuje tu mozaikową narrację, skacząc między różnymi postaciami i wątkami, które z czasem zaczynają się splatać w coraz bardziej złożoną i tragiczną całość. Twórca świetnie buduje tu napięcie i stopniowo odkrywa karty, pozwalając czytelnikowi samemu łączyć poszczególne elementy układanki. Każda z opowieści, choć na pierwszy rzut oka wydaje się odrębna, wnosi coś istotnego do ogólnego obrazu. Opowieści te można porównać do scenariuszy filmów Quentina Tarantino, gdzie różnoraka przemoc zawsze stanowiła ważny punkt historii, ale była też pretekstem do czegoś głębszego. Do wielkich zalet albumu zaliczają się tu także wyraziste i złożone postacie. Nie ma tu jednoznacznych bohaterów pozytywnych czy negatywnych. Każdy z nich ma swoje wady i zalety, motywacje i sekrety. Lapham unika moralizowania, pozwalając czytelnikowi samemu oceniać ich postępowanie....