W dwunastej części „Spy × Family” dzieje się… no więcej tego samego dobrego, co do tej pory. I fajnie, i super, bo kto nie chce więcej rozbrajających min Anyi, kto nie chce więcej jej wpadek. A reszta przecież też jest świetna, chociaż wiadomo, ja to dla tej kradnącej całe show dziewczyny (jak dla Człowieka Bułki czytam „Murcielago”) głównie sięgam po serię. Ale z jakich powodów bym tego nie robił, za każdym razem jestem zadowolony, usatysfakcjonowany no i chcę więcej. A na więcej, jak zawsze, trzeba czekać, bo my jesteśmy niemal na bieżąco z japońskim wydaniem, ale z drugiej strony czekanie podsyca apetyt, więc jest dobrze.

Początek dwunastej części znowu uderza w lekkie tony, skupiając się na dzieciach i pewnych konsekwencjach minionych wydarzeń (tom 11). Późniejsze strony mangi dosyć szczelnie wypełnione są zaś wyrazistym humorem i szczyptą emocji, które potrafią mocno przykuć uwagę czytelnika. Lepiej poznajemy tu między innymi postać Sylvi Sherwood, która pod maską twardej kobiety skrywa trudy samotności. Widzimy „małżeńskie” kłopoty Forgerów, co wiąże się z pojawianiem na twarzy czytelnika szczerego uśmiechu, na koniec zaś zanurzamy się w mocniejszej akcji. Tom dwunasty ma może dość epizodyczną strukturę, ale Endo potrafi wykorzystać te momenty do efektywnego rozwinięcia świata i bohaterów. Kładzie on tu troszkę mocniejszy nacisk na emocje i relacje między postaciami. Odbywa się to niestety ponownie kosztem głównego wątku, który rozgrywa się tu gdzieś na bardzo dalekim planie. Czy wpływa to znacząco na jakość mangi? Zdecydowanie nie! Tomik jest nadal bowiem bardzo przyjemny w odbiorze i zasiadając do jego lektury, można być pewnym, że nie oderwiemy się od niej, zanim nie zobaczymy ostatniej strony. Mocną stroną obu części jest także dopasowana do tego ładna oprawa graficzna. Rysunki Tatsuya Endo są może momentami trochę proste, ale nie brakuje w nich dynamiki i co najważniejsze dobrze oddają one emocje bohaterów.