W czwartym tomie „Poranka ściętych głów” czeka nas dokładnie jeszcze jedna porcja tego, co dotąd. Czyli? Czyli mrocznych, krwawych opowieści z przeszłości, świetnego klimatu i klasycznych ilustracji. Dla dojrzałych czytelników, którzy cenią zarówno dobre, historyczne fabuły, jak i zapadającego w pamięć klimatu.

Manga to kolejna porcja mocnej treści dla miłośników dawnej Japonii. We wnętrzu komiksu na czytelnika czeka aż siedem mocnych i klimatycznych historii. W przeciwieństwie do wcześniejszych albumów tym razem „ścinacz głów” (Yamada Asaemon) nie odgrywa w fabule tak dużej roli. W dostępnych tutaj rozdziałach często pełni on rolę dodatku do innych wyrazistych postaci lub wręcz nie pojawia się w ogóle. Nie oznacza to jednak, że nagle seria straciła na jakości. Dzieło duetu Koike-Kojima nadal zachwyca, mocno angażuje i porywa odbiorcę w świetnie wykreowany świat samurajów. Z wymienionych wcześniej siedmiu rozdziałów na szczególną uwagę zasługują co najmniej trzy z nich. W pierwszym zatytułowanym Łapacz Kasajiro mamy okazję obserwować losy dwudziestoletniego mężczyzny piastującego urząd jomawari (policjanta), który ciągle stara się doskonalić swoje umiejętności. Właściwą drogę w jego staraniach wskazuje mu właśnie Yamada, widzący w młodzieńcu zapał i potencjał. Na kolejnych planszach obserwujemy to, jak wiele jest on wstanie poświęcić, aby tylko móc pomagać ludziom. Postać ta pojawia się również w innym rozdziale, w którym nie brakuje widowiskowości i przemocy. Drugą wartą uwagi historią jest Zrobienie. Autor skupia się tutaj na realiach przepełnionego więzienia, w którym przemoc jest codziennością. Historia jest dosyć krwawa momentami wręcz skrajnie brutalna. Wszystko to służy twórcy do pokazania, jak pewne wydarzenia mogą pchać ludzi do desperacji, w której zapominają oni całkowicie o swoim człowieczeństwie. Trzecim, ale nie mniej udanym rozdziałem jest historia Pastewne ziele. W tym konkretnym przypadku nie ma tu grama „widowiskowości” czy przemocy. Śledzimy tu losy młodego Yamady, który musi borykać się z ostracyzmem otoczenia wynikającym z pracy, jaką wykonuje jego ojciec. Motywem przewodnim jest tutaj tytułowe „ziele”, które jest zarazem lekarstwem, jak i przekleństwem. Ma to oczywiście głębsze znaczenie, które samemu będzie musiał odkryć czytelnik. Poważniejszych uwag nie można mieć również do pozostałych rozdziałów. Każdy z nich to wciągający samurajski klimat. Twórcy udaje się pokazać w intrygujący sposób życie w dawnej Japonii, jednocześnie nie zapominając o wyrazistych emocjach zwykłych ludzi.