Fabuła mangi składa się z pięciu historii (każda dotycząca innego szczytu), które spaja postać „K”. Główny bohater (chociaż sam do końca nie jestem pewien, czy to właśnie jego można nazwać głównym bohaterem mangi, czy może jednak góry), to postać tajemnicza z mnóstwem niedopowiedzeń (przynajmniej z początku). Zaprezentowana jako osoba o nadludzkich wręcz zdolnościach i wytrzymałości, która jednak potrafi docenić pierwotną siłę gór, dzięki czemu zna je on lepiej niż ktokolwiek inny. Zrozumienie potęgi drzemiącej w ośnieżonych i oblodzonych szczytach nie oznacza jednak, że nie drzemie w nim nutka zdobywcy. Wyprawa w góry np. w celu ratowania wspomnianego syna biznesmena to tak naprawdę tylko doskonała wymówka do wspinania się (nie dla chwały i popularności, ale dla własnej wewnętrznej pychy). Scenariusz jest tutaj małym dziełem sztuki, tyle wyraźnych i silnych emocji wydobytych z pozoru błahej opowieści, nie spotka się zbyt często. Tōsaki Shirō (autor scenariusza) po mistrzowsku lawiruje pomiędzy obrazem alpinistów, jaki widzimy w mediach a ich prawdziwą naturą. W oczach sporej części społeczeństwa wyglądają oni jako żądne sławy osoby, które są zdolne do narażania własnego życia. Po części jest to prawda, zwykła ludzka pycha, chęć bycia lepszym od innych, na pewno drzemie gdzieś w ich wnętrzu, nawet jeśli nikt nigdy tego głośno nie powie. W większości jednak przypadków alpinizm staje się dla nich sposobem na odnalezienie samego siebie. Nie myślą oni o zaszczytach, medalach i pieniądzach (bo tych w tym sporcie nie ma), dla nich najważniejsza staje się walka z przeciwieństwami matki natury i własnymi słabościami. W górach każdy jest samotny (nawet gdy działa w grupie) i tylko od jego siły i determinacji zależy to, czy osiągnie postanowiony przed sobą cel. Nigdy nie będzie to do końca zrozumiałe przez znaczną część społeczeństwa. Jedno jest jednak pewne, jeśli komuś uda się wspiąć wysoko w góry i zobaczyć świat z takiej perspektywy, już na zawsze będzie w nich zakochany. Nawet najlepszy scenariusz nie może wydobyć całego swojego potencjału, jeśli nie towarzyszy mu równie dobra oprawa wizualna. Taniguchi Jirō po raz kolejny pokazuje, że przynależność do grona najlepszych współczesnych mangaków, nie jest przypadkowe. Świetne projekty postaci, twarze wyrażające masę różnych emocji, dbałość o najdrobniejszy detal alpinistycznego sprzętu. Do tego dochodzą genialne rysunki gór/teł oraz zastosowanie wyrazistych konturów przeplatających się z delikatną kreską i zabawa światłocieniem. Jednym słowem REWELACJA. Powiedzmy sobie szczerze, „K” nie będą mangą, która spodoba się każdemu. Jest to tytuł, który cię zachwyci i będziesz go wychwalał albo odrzuci się po kilku stronach, w tym przypadku nie ma niczego pośrodku. Każdy czytelnik, który oczekuje wartkiej akcji nastawionej na samą rozrywkę, od razu może sobie odpuścić ten tytuł. Ta powieść graficzna wymaga od czytelnika skupienia i należytego interpretowania tego, co widzimy w każdym kadrze strony. Piękne w niej jest również to, że każdy czytelnik może ją zrozumieć zupełnie inaczej, dając pole do długich i poważnych dyskusji z innymi miłośnikami tej pozycji.

Góry to temat, który fascynuje ludzi od wieków. Od tajemnic ich niedostępnych szczytów zaczynając, na sprawdzeniu siebie, swojego hartu ducha, siły i wytrzymałości w ich zdobywaniu skończywszy. Ja osobiście fascynatem tematu nigdy nie byłem i nie zostanę. Obejrzałem kilka miej lub bardziej przemawiających do mnie filmów, dałem się uwieść teledyskowi Rammsteina, ale nic poza tym. Po niniejszą mangę sięgnąłem jednak z wielką ochotą z jednego konkretnego powodu: żaden z dzieł Taniguchiego jak dotąd mnie nie zawiodło i już dawno stwierdziłem, że po opowieści tego autora będę sięgał w ciemno. Sięgnąłem więc także i tym razem i nie żałuję.