Pierwszy tom podobał mi się ogromnie i stworzył w mojej opinii fantastyczne podwaliny pod kontynuację. Postaci zostały polubione, pytania zostały zadane, pionki zostały ustawione na szachownicy. Drugi tom, niestety, zamiast zebrać plony, kombinuje. Dodaje nowe postaci, miesza w wątkach, ale tak naprawdę nie daje za dużo satysfakcji. I jak w pierwszym tomie powolna narracja pozwoliła metodycznie zbudować bardzo ładny kontekst, tak tu niewiele z niego wynika, a jest dużo więcej chaosu. Nie znaczy to że jest to komiks na wskroś zły. Nowi bohaterowie są wyraziści i żywi, znani bohaterowie wciąż bardzo urokliwi, wizualnie jest również dość różnorodnie, choć narysowane przez gości sekwencje ze Śnienia tu są zastąpione zwykłą wymianą rysowników lub ciut niepotrzebnymi fragmentami tekstów. Zdecydowanie na plus działa tutaj arcysprawne żonglowanie mitologią Sandmana. Dużo tu nawiązań do znanych motywów, symboli i zdarzeń, ale nie jest to jeno wykalkulowany recykling i komiks ma swoją tożsamość. Jest tu wciąż tajemnica do rozwikłania, ale nie ona mnie trzymała przy lekturze. To jedna z tych tajemnic, które warto mieć gdzieś na horyzoncie, ale zupełnie zadowalające jest zmierzanie w jej stronę spokojnym krokiem, podziwiając widoki. Obserwując te postaci w kolejnych sytuacjach, czasem niezręcznych, czasem szalonych. I podziwiałem te widoki, i chętnie tym postaciom towarzyszyłem, wciąż dużo tu magii, choć więcej chaosu narracyjnego i mniej wdzięku niż w pierwszym tomie.