Uwielbiam historie nudne, w których mało się dzieje, nie ma trzęsień ziemi, wielkich dramatów, akcji. (Nie to żebym nie lubił wielkich dramatów. Lubię. Bardzo.) Wystarczą mi dobrze napisane postaci, angażująca dynamika między nimi, a jak jeszcze dochodzi do tego przekonujący setting, to w ogóle jesteśmy w domu, Krzyś skrajnie ukontentowany. W „Połączeniach” dostałem wszystkie trzy elementy. Trzy kanadyjskie studentki wybierają się do Nowego Jorku. Zoe i Dani to przyjaciółki od lat, Fiona studiuje z Dani, z Zoe poznaje się dopiero w ramach wyjazdu - i troszkę jakby wpadają sobie nawzajem w oko. Dziewczyny są wyraziste, wiarygodne i doskonale reprezentują dynamikę tego typu wyjazdów i relacji: różne nastawienia, różny stopień ekscytacji, inicjatywy, marudności, wybrzydzania, afirmacji. Wokół tejże dynamiki komiks krąży. A dynamika, jak słowo wskazuje, wiąże się z ruchem, zmianami: bliższe się oddala, dalsze zbliża, zachodzą drobne zmiany, czasem nawet już zaszły, a my to przegapiliśmy. Ot, wakacje we trójkę - każdy Wam powie, że to co najmniej odważny pomysł. Cichym (no dobra, wcale nie cichym, głoooośnym) bohaterem komiksu jest Nowy Jork, ślicznie zresztą pokazany poprzez miękką, estetyczną kreskę - daleką od realizmu, ale nie stroniąca od detali, wdzięcznie otuloną przez ograniczona paletę spranych, delikatnych kolorów. Komiks wydaje się też świetnie przetłumaczony, a w każdym razie język potoczny brzmi tu zupełnie naturalnie, co jest niespoty-wręcz-kane. Wbrew oczekiwaniom nie ma tu wielkich dramatów. Trzęsień ziemi. Jest rozjeżdżanie się, dogrywanie się, wystawianie swojego zaufania na próbę, lekcje komunikacji, małe błędy. Mówienie zbyt wielu słów. I zbyt niewielu. Czasem rozczarowanie. Wydarzenia są błahe, a przecież zostawiają swoje znamię na resztę życia. A, tak w ogóle to komiks dostał Eisnera. Także co ja mam Wam mówić. Warto!