Wiele rzeczy mi się w “Kent State” nie podobało. Kreska - od pierwszych stron mnie zniechęcała. Jest bardzo przejrzyście, bardzo konsekwentnie, ale w ten karykaturalny, niezalowy sposób, który jest zupełnie nie moją bajką. Dialogi, raczej mało naturalne i umowne. Ściany tekstu z twardymi faktami historycznymi - komiks jest nimi naprawdę wypakowany. Mało to przyswajalne i potrafi zmęczyć. Przez długi czas komiks w zasadzie nie wywołuje emocji. Ot, obraz zróżnicowanej społeczności studenckiej na uniwersytecie w Kent, protesty przeciwko obowiązkowemu poborowi do wojska i przeciwko wojnie w Wietnamie. Radykalizujące się organizacje studenckie, ale też kłamstwa i manipulacje ze strony organów i służb… …i już nie mogę udawać że jest źle. Robi się cholernie ciekawie, nagle doceniam to całe tło, głęboko zresearchowane, wszechstronne, przekrojowe, wyczerpujące. Dzięki temu otrzymujemy niewiarygodnie wręcz złożony obraz wydarzeń, które doprowadziły do strzelaniny, jednocześnie mając możliwość poznać nastroje i konkretne osoby, które po obu stronach uczestniczyły w tej bezsensownej tragedii. Komiks rozkłada temat na najdrobniejsze czynniki. Uwzględnia wszystko, od nastrojów społecznych i psychologii tłumu po bardzo drobne, osobiste aspekty: frustrację, zmęczenie, wady wzroku, strach, rozczarowanie, gniew. Mimo wad i dłużyzn, doskonale oddaje atmosferę na kampusie i jest cholernie immersyjny - momentami czułem się, jakbym sam wędrował między tymi budynkami, sam czuł się zagubiony i osaczony. Podsumowując, to totalnie wyczerpująca kronika wydarzeń na kampusie w Kent. Z początku wydawała mi się dziełem tylko dla ludzi zainteresowanych tematem, ale ostatecznie przetyrała mnie emocjonalnie i wstrząsnęła potężnie. Na jakiś czas ze mną zostanie.