To jeden z najpiękniejszych komiksów, jakie w życiu czytałem. Nareszcie po polsku. Dziękuję! Ps.: Czy wydacie też "Manuela Montano"?

Dziś wieje jeden z tych wiatrów, które sprzątają życie... Ładny komiks z pięknymi ilustracjami, kilkoma niezapomnianymi scenami i klimatem rodem z najlepszych filmów Raoula Ruiza.

Czy latające wieloryby to wystarczający powód, żeby przeczytać “Ardalen”? Zdecydowanie tak. Ale znajdzie się ich jeszcze kilka. “Ardalen” to dość poetycki (ale nie do przesady, jest jednocześnie solidnie ugruntowany w twardej rzeczywistości), malowniczy komiks oscylujący wokół podróży w głąb wspomnień. Główna bohaterka, szukając prawdy o swoich przodkach, trafia do zamieszkałej w zasadzie wyłącznie przez starszych ludzi wioski wśród gór, gdzie poznaje Fidela - być może jedynego żywego mieszkańca, który miał szansę poznać jej dziadka. Dziadka, o którym dziewczyna posiada szczątkowe informacje, a rodzina nie chce o nim mówić. Wspomnienia Fidela są potraktowane z delikatnością i wyrozumiałością, jak również dozą nieufności. Światy i rzeczywistości się ze sobą mieszają i przeplatają, a przy okazji tworzy się wyjątkową więź między starcem a kobietą. A wśród tego dostajemy naukowe wręcz rozważania o pamięci, jej istotności dla naszego życia, a jednocześnie jej wybiórczości i niedokładności. Komiks maluje niesamowicie wyrazisty pejzaż, zarówno wizualny, jak i emocjonalny. Bohaterowie gubią się w labiryncie pamięci, kłócą z własnymi wspomnieniami, konfrontują z samotnością i szukają sensu. Nie wszystko mi tu siadło. Delikatność i poetyka jest tu zderzona z wątkiem sąsiedzkiej zawiści, który momentami nieśmiało skręca w sensacyjną wręcz stronę. Ale to względnie drobny skok w bok. Jest to absolutnie wyjątkowy komiks, poruszający, jednocześnie abstrakcyjny i bardzo namacalnie żywy. Kolejna pierwszoligowa, śliczna, melancholijna opowieść od Mandioki.