Ale też nie zaskoczył. Dał mi tę pierwotną radość z obcowania z pomysłem w teorii dobrym, ciekawym i ciut absurdalnym, który w praktyce okazuje się dobry, ciekawy i ciut absurdalny. Komiks z początku może przestraszyć, zaczyna się bowiem od kilkustronicowego kalendarium w wydarzeń. Ale pozwala nam to popławić się w urokliwej pomysłowości autora. Oto czasy PRL nie przeminęły, a jeno ewoluowały, a Polska zarwała sojusz z Japonią. Steve Jobs stworzył silnik antygrawitacyjną. A jednym z najbogatszych krajów świata staje się Unia Kolejarzy Mongolsko-Kazachskich. Czy te informacje są kluczowe z perspektywy tego komiksu? Absolutnie nie. Ale i tak są super. A sam komiks opowiada o tytułowym Władku, co zupełnie przez przypadek zostaje częścią tajnej misji kosmicznej, okazuje zaskakujący talent pilotażowy, poznaje sympatyczną drużynę i dzieją się rzeczy w kosmosie. Przede wszystkim urzeka kreska, bardzo mangowa, ale też nie będąca bezczelną kalką tego stylu i posiadającą swój wyraz (choć na mój gust rastry zostały tu solidnie nadużyte). Jest bardzo ekspresyjnie, dynamicznie, przejrzyście i efektownie. Ta estetyka ładnie spaja się z tłem fabularnym, gdzie obserwujemy pewną hybrydę polskiej i japońskiej kultury, mieszankę języków, nawiązań kulturowych, zwyczajów: jakby globalizacja sprowadziła do nas wyłącznie japońskie elementy zamiast anglosaskich. Jest też bardzo sprawnie i spójnie narracyjnie, przez ten krótki dość tomik konsekwentnie i elegancko przewijają się pewne motywy przewodnie w niewymuszony i niepodany na talerzu sposób. Przednio się bawiłem.