Pierwsze wrażenia? Solidne tomiszcze. Wydane trochę, jak stara książka, solidnych rozmiarów (ponad 450 stron przy tej gramaturze papieru i zamknięte w twardej oprawie jednak wygląda całkiem imponująco), już od strony edytorskiej ma w sobie to coś. Ale jako całość też robi spore wrażenie. Bo chociaż na poziomie fabularnym to do pewnego momentu po prostu retelling opowieści o „Śpiącej królewnie”, jego autorka mocno wzbogaciła i rozbudowała znane wszystkim motywy, zmieniając we własną, baśniową piaskownicę, w której ulubionymi motywami i postaciami mogła bawić się z humorem, lekkością i wyczuciem.

Skończyłem wczoraj czytać "Zamek Śpiący". I, no cóż, po całym hypie związanym z tym tytułem, spodziewałem się czegoś wybitnego, przełomowego czy sam nie wiem, po prostu "innego". A komiks wybitnym nie jest. Przede wszystkim pozycja dla mnie nierówna. Składa się właściwie z trzech części: retellingu historii śpiącej królewny (najsłabsza część), historii przybycia (głównej?) bohaterki do Zamku i poznawanie mieszkańców, historia (historie) opowiadane przez siostrę Miłą (najciekawsza część). Bohaterowie - liczni, tajemniczy. Najwięcej dowiadujemy się o siostrze Miłej (jej historia to znaczna część komiksu), historia pozostałych postaci nakreślona oszczędniej, sporo tajemnic pozostaje do odkrycia. Być może odpowiedzi zostały umieszczone w kolejnej części. Kreacja świata budzi pewne wątpliwości - akcja dzieje się niby gdzieś w Europie (wybrzeże Morza północnego?), mamy odniesienia do chrześcijaństwa i jednocześnie całą masę elementów magicznych, na czele z różnymi chochlikami, demonami i hybrydami ludzi i zwierząt. Z jednej strony - fajny miks, z drugiej jednak - trochę dziwi całkowity brak zdziwienia samych mieszkańców otaczającym ich światem. Bo czy naprawdę kobieta z brodą/zarostem powinna szokować bardziej niż człowiek z głową konia czy 3 świnki prowadzące zajazd? A jednak to owa kobieta staje się główną atrakcją cyrku... Kreska - prosta, czytelna, schludna. Komu taki styl odpowiada, będzie zadowolony. Czasami wtrącone smaczki na drugim (a może i trzecim) planie. Podsumowując: 5-6/10. Zaciekawił mnie na tyle, że liczę na wydanie kolejnej części, czytało się przyjemnie, ale gdybym nie przeczytał - mój komiksowy świat by się nie zawalił.

Dawno, dawno temu za górami i lasami żyła sobie piękna księżniczka, która ukłuła się wrzecionem i zasnęła na sto lat. Chyba każdy na całym świecie zna tę historię. Mało kto zastanawiał się jednak, nad losami jej siedziby po tym, jak wybudziła się ona ze snu i postanowiła wyruszyć w niezbadany świat. Tematykę tą postanowiła poruszyć Linda Medley, pokazując przemianę zamku w bezpieczną przystań dla każdego potrzebującego schronienia, gdzie każdy znajdzie dla siebie miejsce. Mamy tutaj do czynienia z pozycją będącą zdecydowanie czymś więcej niż tylko prostą baśniową historią w średniowiecznej stylistyce. Fabuła z bajkowych klimatów szybko przeskakuje bowiem na tory mocno obyczajowe z masą wyrazistych emocji i wątków feministycznych. Sam zamek stanowi tu jedynie tło do innych narracyjnych wątków. Nie dzieje się na nim nic nadzwyczajnego, a cała akcja albumu opiera się na historiach poszczególnych postaci. Na kolejnych stronach komiksu poznajemy bowiem całą gamę osobliwych mieszkańców, którzy występują w każdym rozmiarze, kształcie i wyglądzie. Celem autorki było bowiem nadanie im różnorodności a tym samym wiarygodności. Jak w przypadku każdego dzieła, które stawia głównie na dynamikę interpersonalną, autorka w kreację postaci włożyła wiele serca, dając każdemu szansę na zdobycie sympatii czytelnika. Do ich interakcji podchodzi z dowcipem i humorem, a ich problemy potrafią nas wzruszyć. Niestety nie wszystko jest tu perfekcyjne i pojawiają się również pewne niedociągnięcia. Niektóre z postaci pokazane są w moim odczuciu trochę zbyt zero-jedynkowo. Widzimy bowiem tylko ich wersję wydarzeń, które doprowadziły do ich cierpienia, nie mając szansy spojrzeć na sytuację z szerszej perspektywy (np. kobieta uciekająca przed mężem, chroniąca swoje nienarodzone dziecko). Autorka niepotrzebnie stara się więc tu narzucić pewną interpretację treści, na szczęście nie robi jednak tego w sposób nazbyt nachalny...