Nowa powieść graficzna Clowesa jest po polsku. I to jest wydarzenie, coś na co się czekało z niecierpliwością dzieciaka wyczekującego gwiazdkowego poranka. Tym bardziej, że nad Wisłą album premierę miał zaledwie dwa dni po światowej. No i za wielką wodą rzecz zbiera jak najlepsze recenzje i słusznie, bo znów jest świetnie. Rewelacyjnie. No naj i w ogóle. Jak każde z dzieł autora, co tu dużo mówić, bo nawet jeśli Dan miewa jakieś spadki formy, to są one absolutnie niewielkie, a tu forma jest najwyższa, a sama powieść graficzna to perełka, której przegapić nie warto.

Dojrzałe połączenie motywów z najlepszych dzieł autora, a jednocześnie coś nowego i świeżego. Ciężko opisać, trzeba czytać!

Znam i posiadam wszystkie komiksy Clowesa, oprócz "Miotacza śmierci" (bo mnie akurat ten komiks nie interesuje zbytnio), więc mam porównanie i szerszy ogląd na to co tworzy ten ludź. Co tu napisać, graficznie jest smacznie jak zawsze u Clowesa, fabularnie jest intrygująco do czasu, zakończenie takie jakieś nie wiem, nie Clowes'owe, zbyt oczywiste chyba, o takie "normalne"? <----cokolwiek to słowo znaczy. Nie mniej widać i czuć dalej unikatowy klimat tego gościa, komiks jest dobry; jak najbardziej; mimo że gustuję bardziej w tych surrealo-Lynchowskich dziełach jak "David Boring", "Aksamitna rękawica" czy "Patience".

Monica to seria dziewięciu krótkich powiązanych ze sobą opowiadań, których częścią wspólną jest tytułowa bohaterka. Na ponad stu stronach dzieła śledzimy jej życie od młodości rodziców aż do końca jej dni. Obserwujemy również, jak nieustannie poszukuje ona siebie, swoich własnych korzeni i większego życiowego celu. Obok tego wszystkiego Clowes tka tu misternie wykonaną historię pełną przeróżnych wątków, płynnie splatających doświadczenia i uczucia bohaterki z szerszymi tematami społeczno-kulturowymi. Patrząc tylko na sam bardzo krótki zarys dzieła, można odnieść wrażenie, że mamy tu do czynienia z mniej lub bardziej typowym komiksem obyczajowym. Każdy, kto miał do czynienia wcześniej z tytułami autora, doskonale jednak wie, że jego prace nie dają się tak łatwo zaszufladkować. Podobnie jest w przypadku recenzowanego albumu. Wystarczy bowiem tylko kilka stron, aby emocjonalno-obyczajowa treść zaczęła być przenikana przez elementy science fiction i horroru. Bardziej „klasyczne” rozdziały przeplatają się tu z dziwacznymi wstawkami, które opowiadają między innymi o wtargnięciach sił nadprzyrodzonych w życie bohaterki. Spotyka ona na swojej drodze specyficzne postacie z koszmarów, bierze udział w wydarzeniach rodem z Miasteczka Twin Peaks (skojarzenie dość subiektywne) czy słyszy w radiu głos swojego zmarłego dziadka. Jest to tylko część szalonej treści, która szczelnie wypełnia kolejne strony. Skłania to nie tylko czytelnika, ale również samą bohaterkę do poważnych rozważań nad jej stanem psychicznym. Wszystko to ma oczywiście jakiś ukryty sens i za każdym takim pomysłem kryje się jakaś głębia (mało kiedy oczywista). Trudno jest się więc od lektury oderwać, szczególnie że Clowes po mistrzowsku łączy realizm z elementami surrealistycznymi, tworząc narrację opartą zarówno na emocjach, jak i przepełnioną fantazją i grozą. To wszystko pcha czytelnika w stronę refleksji nad kulturową przemianą XX wieku i różnymi amerykańskimi doświadczeniami, które zmieniły oblicze wielu ludzi....