Smerfy wracają z nowym tomem. I, jak zawsze, cieszę się, bo ja to zawsze lubię i zawsze dobrze się bawię. Przy klasyce lepiej, ale zdecydowana większość albumów od kontynuatorów jak dotąd trzymała bardzo dobry poziom i zawodu nie miała. I teraz też jest dobrze, jak zawsze przyjemnie i w dobrym stylu… Co tu dużo mówić, „Smerfy” to klasyka i klasa sama w sobie, poniżej pewnego poziomu nigdy nie schodzi i niezawodnie dostarcza dobrej, pouczającej zabawy czytelnikom w różnym wieku.

Wraz z nadejściem wiosny, cała wioska przygotowuje się do wielkiego corocznego święta, odbywającego się wokół tytułowego Złotego Drzewa. Tym razem radość zostaje przerwana przez niespodziewaną burzę i piorun, który uderza we wspomniane drzewo. Jest to jednak dopiero początek nieszczęść, jakie zaczynają dotykać niebieskich bohaterów. Inwazja ślimaków niszczących uprawy, gnijące zapasy, trzęsienie ziemi. Wszystko wskazuje na to, że nad wioską zawisł zły urok. Mali mieszkańcy, na czele z Papą Smerfem są gotowi na wszystko, aby tylko ten trend odwrócić, nawet na daleką i niebezpieczną wyprawę. Czy kolejne pojawiające się albumy z serii Smerfy są dosyć schematyczne? Tak. Pomimo tego, każda część, którą weźmie się w dłonie do przeczytania i tak sprawia odbiorcy (niezależnie od wieku) gigantyczną dawkę rozrywki. Nie inaczej jest w przypadku albumu Smerfy i Złote Drzewo. Tytuł ten troszkę bardziej wyróżnia się jednak od innych części cyklu. Scenarzyści Alain Jost i Thierry Culliford postawili tu bowiem na trochę mniejszą dawkę humoru. Przygoda, którą tutaj obserwujemy to ciekawy obraz ludzkich zachowań. Autorzy poruszają tematykę przesądów i różnych zabobonów, które potrafią mieć ogromny wpływ na codzienne życie. Treść wydaje się być dość głęboka, ale jak to w przypadku Smerfów bywa, podana jest w prostej i łatwej do przyswojenia (dla dziecka) formie....