Ależ te „Mroczne miasta” są dziwne w cholerę. Po pierwszym komiksie z tej serii z jakim miałem do czynienia - „Wieży” - nie wiedziałem czego się spodziewać. Była super, nie zrozumiecie mnie źle. Ale bałem się historii trudnej, enigmatycznej, niezrozumiałej. „Pochyłe dziecko” trochę było wszystkimi tymi rzeczami. Ale przede wszystkim było totalnie magiczną lektura. Zaczyna się dokładnie od tego, co obiecuje w tytule. Jak uroczo dosłowne i absurdalne by to nie było. Poznajemy nietypową dość dziewczynę, która szybko staje się jeszcze bardziej nietypowa. Po dziwnym zjawisku meteorologicznym i zgaśnięciu wszystkich świateł, dziewczyna staje się pochyła. Tak po prostu. Jakby inna siła grawitacji na nią działała. Absurdalne? Jasne. Ale zaraz potem komiks wsysa w historię przepełnioną rządzą przygody, w dodatku w monumentalnym, ale też bardzo namacalnym świecie. Bywa kompletnie dziwacznie. Niektóre rozdziały zbudowane są ze zdjęć zamiast rysunków, narracja bywa poszatkowana, czasem to bardziej eksperyment myślowy, a czasem intymna historia o byciu niedopasowanym. Czasem meta, czasem retro, czasem science fiction. A gdzieś wśród tego dokopałem się do rozważań o sztuce, albo bardziej o twórcach. Czy artyści widzą wszystko inaczej? Odczuwają inaczej? Podświadomie przeinterpretowują rzeczywistość na sztukę? Kilka wątków splata się tu w piękny warkoczyk, a ja czytałem z ciągłym zachwytem i uśmiechem na twarzy. Naprawdę. Nie mogłem przestać się cieszyć i mieć niesamowitej frajdy - z tej wyobraźni, z wprowadzenia tego pomysłu w życie, z realizacji. Po „Wieży” byłem uprzejmie zaintrygowany, natomiast obecnie jestem głęboko zafascynowany i planuję przekrojowe nadrabianie serii. Wyborne.