Nie rozumiem zachwytów nad serią 100 naboi. Może to po prostu nie dla mnie, nie mój klimat, a może czytałem to będąc w jakimś nieodpowiednim nastroju? Pierwszy tom był bardzo intrygujący, idea gościa, który pojawia się naglę znikąd z walizką i możliwością bezkarnej zemsty miała w sobie coś pociągającego i chciałem dowiedzieć się co się za tym kryje. Z tomu na tom było jednak coraz gorzej. Pojawiło się mnóstwo postaci, w dużej mierze raczej odpychających, ich motywację były niejasne lub strasznie "rozbełtane", przestałem w tym widzieć jakiś większy, spójny cel. Wiele rozwiązań, które miały podkręcić jacy to minutemani są uber super odbierałem jako zwyczajnie naiwne, pasujące do sensacji kasy C. Męcząca jest już też dla mnie ta rozbuchana dosłowna przemoc (w tym zabijanie dzieci), mam wrażenie tylko dla pokazania jakimi to kiziorami tominutmani/ludzie trustu. Oczywiście są tam też w tle te historyjki, niestety chyba z życia Ameryki jak to dzieci zabijają dzieci w porachunkach gangów, ale ... Zaczęła mnie także z czasem drażnić ta początkowo odświeżająca "podwójna narracja" , w której dwie akcje dzieją się równocześnie, a teksty komentarzy/myśli z jednej pojawiają się na kadrach dot. drugiej. Od 3 chyba tomu bohaterowie snuja się nie wiadomo w zasadzie po co, za diabła nie widzę kto ma jaki cel i przede wszystkim nie widzę nikogo, komu miałbym ochotę pokibicować. Jak już historia wprowadza na scenę wszystkich minutemanów, to w zasadzie snuja się ono diabli wiedzą po co, miotają w jakichś dziwacznych wybuchach wzajemnej agresji, z których nic w zasdzie nei wynika. Ot jeden da drugiemu po pysku, ogłuszy i powozi w bagażniku, by potem sobie radośnie biegać razem. Piąty to to już dla mnie fabularny bełkot, pierwszy raz od lat chciałem już po prostu skończyć komiks i zamknąć temat. Odrębna sprawą jest kreska, to już sprawa zupełni subiektywna, która mi "nie siadła". Miejscami kadrowanie bardzo ciekawe (np. z wnętrza pyska psa ścigającego jednego z minutemanów), ale momentami mocno przerysowana wręcz wpadająca w karykaturę, w tymi wszystkimi najekspresyjniejszymi grymasami rodem z mangi, czy pędzącymi samochodami uchwyconymi gdzieś w locie z dziwacznie powyginanymi kołami. Gdybym wiedział, że tak to się rozwinie to w życiu bym nie zaczął kupować tej serii. jeśli Będę miał szanse sprzedać za 70% tego co wydałem, nawet się nie będę zastanawiał. nie polecam.

Azzarello się nie popisał. Fajnych pomysłów starczyło na góra trzy tomy. Konkluzja jest nudna i pełna niepotrzebnej przemocy. Koniec końców nie polecam. Eduardo Risso klasa do końca.