Na Szybko Spisane jest suche jak wióry z tartaku. Nie ma w tej historii nic, co przykułyby uwagę czytelnika. Od takie tam, jestem i byłem genialny, piękny i cudny.

Michał Śledziński długo, bo niemal dziesięć lat, kazał nam czekać na zakończenie Na szybko spisane. Fani jego twórczości powinni być jednak przyzwyczajeni do podobnych rzeczy, finał zeszytowego Osiedla Swobody ukazał się dopiero, kiedy chyba już wszyscy stracili na niego nadzieję, a wiele komiksów Śledzia do dziś nie doczekało się swoich kontynuacji. Dobrze jednak, że NSS nie podzieliło ich losu, a czytelnicy mogą cieszyć się pełnią tej opowieści, bo to jedno z najlepszych dokonań autora. Momentami (przynajmniej jeśli chodzi o fabułę) lepsze nawet od jego opus magnum, Osiedla Swobody.

"Na szybko spisane" to zaskakująco wesoło-smutna, wprawiająca w zadumę opowieść o prozaicznych wydarzeniach z życia mało wyróżniającego się człowieka, rozpisane na trzy dekady jego życia. Nie ma tutaj swojskiego humoru "Produktu", a życie w blokach ma całkiem inny smak niż w "Osiedlu Swoboda". To nie jest komiks do szybkiego przeczytania przy piwie i muzyce na słuchawkach, to komiks to powolnego delektowania się wieczorem w fotelu przy kubku gorącej herbaty.