Historia za powstaniem tego tomu jest nadzwyczaj interesująca i bogata, zwłaszcza, gdy spojrzymy na jej związki z tomem dwudziestym. Jako honorowy gość Maharadży, Tintin nie musi więcej przejmować się aferą z szajką przemytników narkotyków. Większość jej członków znalazła się za kratami, oszalały poeta Żelazny leczy się w szpitalu psychiatrycznym, nieznany z imienia szef nie żyje. I wszystko jest świetnie, dopóki nie okazuje się, że fakir uciekł z więzienia, a Tintinowi nie zostaje wywróżone, że ktoś ma ochotę usunąć go ze sceny. Potem wypadki następują już lawinowo. Szalony posłaniec, tajemniczo brzmiące nazwisko Mitsuhirato popychają rudzielca do Chin, gdzie niemal natychmiast wpada w zatarg z szanghajską policją, natomiast informacje otrzymane od nowego znajomego i ścigający go szaleniec czynią wszystko jeszcze bardziej zagmatwanym... A kiedy dziennikarz spotyka Synów Smoka, wszystko komplikuje się jeszcze bardziej. Komu można zaufać? Kto chce położyć definitywny kres reporterowi, a kto stoi za nim murem? Jak uciec wyrokowi śmierci, gdzie podział się profesor Fang-Hsi-Ying... i co najważniejsze, czego znowuż chce tutaj tajna policja?! Ktoś okaże się być prawdziwym przyjacielem, a ktoś zaufany pokaże swoje prawdziwe oblicze. Pojawią się postaci znane z poprzednich części, a niektórzy poznani tutaj bohaterowie pojawiąsię jeszcze w przyszłości. Całość, doprawiona humorem Hergé, tworzy smakowitą mieszankę czystej przygody. Osobiście uważam, że jest to najlepszy tom sprzed tak zwanego "złotego okresu". A Czanga aż chciałoby się przytulić!