Od premiery tego tomu minęło już prawie 85 lat, a przygody Tintina wciąż są wznawiane i wciąż chętnie sięgają po nie kolejne pokolenia czytelników. Cóż się jednak dziwić, skoro to naprawdę znakomita seria bawiąca czytelników w każdym wieku.

Nasz dzielny reporter Tintin nigdy nie miał lekko, lekko więc mieć nie będzie i tym razem, chociaż rejs, jaki odbywa statkiem zmierzając do Szanghaju wydaje się być spokojny, aż wręcz nudny. Ten brak zdarzeń, które zapewniłby nieco rozrywki przerywa nagle pościg pasażera, nieco szalonego profesora Cyklonika za pradawnym zwojem. Zwój ów wyznacza miejsce, w którym znajduje się grobowiec faraona Kisha-Kosha, a w nim skarby. Szukało go wielu, nikt jednak nigdy nie powrócił. Rządny przygód Tintin decyduje się udać tam razem w profesorem, a gdy ten znika, jak jego poprzednicy, wyrusza za nim w głąb odkrytego grobowca. Tajemnic jest wiele, pytań tak samo – czemu na przykład na znalezionych cygarach jest pieczęć faraona – ale odpowiedzi rodzą tylko kolejne wątpliwości. Gdy Tintina odkrywa sarkofagi, w których ktoś złożył poprzedników profesora, jest w szoku, bo na końcu zauważa sarkofagi przeznaczane dla niego i Milusia. O co tu chodzi? Kto kryje się za cała zagadką? I o co chodzi z cygarami?

Odpowiedzi jak zwykle nie są takie oczywiste. Bo chociaż Tintin nadaje się dla młodych czytelników, to jednak nie popada w infantylizm. Przestępcy mogą być fajtłapami, mogą być także narysowani w sposób cartoonowy, tak jak i wszyscy pozostali bohaterowie, ale każdy ma swój własny charakter, a komediowa stylistyka nie zaburza w żaden sposób intrygującej zawsze zagadki. I dynamicznej akcji, ta zaś zabiera nas w podróż wiodącą od morza, przez sam środek egipskiej pustyni i soczyście zieloną dżungle, po górskie szczyty. I w każdej scenerii sprawdzona formuła realizuje się w znakomity sposób.

Zabawa z Tintinem jest więc przednia, a klimat niezastąpiony. Poza tym to ważny tom, w którym na scenę wkraczają bohaterowie, jacy potem stali się kultowym postaciami tej serii. Jacy? Nie zdradzam, jeśli lubicie Tintina (a można go nie lubić?) i nie czytaliście tego tomu, sięgnijcie i przekonajcie się, jak wyglądały na jego łamach początki bohaterów pokochanych przez miliony.

Polecam bardzo gorąco.

Ta część wydaje mi się być istotna o tyle, że niejako wyznaczyła ścieżkę, którą komiksy z serii od tej pory miały podążać. Nie wspominając już o całej galerii postaci, które zadebiutowały w tym właśnie tomie. Po długim i obfitującym w przygody pobycie w Ameryce, Tintin i Miluś wybierają się w ramach odpoczynku na wakacyjny rejs wzdłuż wybrzeży Azji. Cóż mogłoby umilić im podróż bardziej niż nieco stuknięty epitolog, który zaprasza ich do udziału w poszukiwaniu zaginionego i podobno przeklętego grobowca? Dwoje tajnych (co nie przeszkadza im w byciu nadzwyczaj niekompetentnymi) detektywów przekonanych, że dziennikarz przemyca koikainę. A jeśli do tego wszystkiego dorzucić jeszcze tajemniczą banderolę ze znakiem faraona na cygarze, to powstaje z tego prawdziwa mieszanka wybuchowa... Zwłaszcza że wydaje się, iż ktoś jest gotów na absolutnie wszystko, byle uniemożliwić Tintinowi odkrycie, co łączy wszystkie te wydarzenia. Nawet na odurzenie go narkotykiem i włożenie jego bezwładnego ciała do trumny... Komiks jest iście ponadczasowy; każdy znajdzie w nim coś dla siebie. Są momenty szczerego śmiechu, są chwytające za serce, są zwroty akcji. Jest wszystko, czego można wymagać od komiksu... tak jak to często bywa w przypadku arcydzieła Hergé.